Gitarist Chris Mulé en (toen) bassist Aaron Wilkinson speelden met gitarist Eric Lindell tijdens zijn tour in San Francisco, wanneer de orkaan Katrina in augustus 2005 zwaar te keer gaat en de stad New Orléans (gelegen aan de oevers van de Mississippi) in Louisiana, voor grote delen onder water zette. Alles wat Wilkinson bezat was opgeborgen in de mobilhome en in het appartement van een vriend in Louisiana. Gestrand in SF en zonder enig mogelijk contact met het thuisfront, brengen Mulé en Wilkinson hun tijd door in de bekende ‘BooM BooM RooM’, een blues club waar ook vele muzikanten op doorreis komen en vaak stranden. Op een namiddag, al pratend over hun plannen over het oprichten van een nieuwe band, ontmoeten ze in de club  twee andere Katrina slachtoffers, de bassist Sam Price en de drummer Garland Paul, die snel voor hun plan gewonnen waren. Omdat Price een betere bassist blijkt te zijn, kiest Wilkinson voor de mandoline, wordt de line up aangepast en wordt de band een feit. Ze kunnen op zondagen optreden in de ‘BooM BooM RooM’ als de “Honey Island Swamp Band” (genoemd naar een swamp – een nat stuk grond - buiten New Orléans). Wanneer ze een jaar later besluiten om terug naar hun thuis te gaan in New Orléans, besluiten ze ook in New Orléans verder te gaan als band. De HISB is een succes en de fans zijn enthousiast. Tijdens hun noodverblijf in SF worden ze gecontacteerd door Robert Gatley, die hen de kans geeft om op te nemen in de legendarische ‘Record Plant studio’ in Sausalito, waar hij als engineer werkt. De HISB neemt er in 2006 een titelloze EP met zeven tracks op. Later volgt in 2009 hun debuut album “Wishing Well” en in 2010 “Good To You”. In 2010 vervoegt Trevor Brooks (Hammond B-3) de band. Het derde album van de band heet “Cane Sugar”, is geproduced door John Porter (Buddy Guy, BB King, “Santana”, Ryan Adams) en is uitgebracht in New Orléans bij het ‘Louisiana Red Hot Label’ van Harris Rea. De twaalf nummers op het album zijn gespeeld met een vrij uitgebreide line up en met een aangepast instrumentarium, met o.a. slide gitaar, keyboards, banjo, blazers, viool, clavinet, sousafoon… M.a.w. de ideale combinatie voor het spelen van een mix van blues, country en Southern rock.

“Bayou Americana”, zo wordt de muziek van de “Honey Island Swamp Band” omschreven. De mooie mix van de gitaren, mandoline en de vierstemmige harmonieën dienen als basis en worden aangevuld met een potige ritme sectie en een Hammond orgel. De mix van country, rock en New Orléans funky blues maakt de sound uniek en tegelijkertijd intrigerend. De “Honey Island Swamp Band” is vooral een live band

Voor de blues liefhebbers die uitgebreider wilden kennis maken met deze New Orléans funky blues, was hun optreden op zaterdag 3 mei tijdens het “Moulin Blues 2014” festival in Ospel, NL, de gelegenheid om kennis te maken met deze muzikale bende. Wij, van de rootstime.be muziek website, hadden de kans om met Aaron Wilkinson te praten en hen enkele vragen ter stellen.

“Honey Island Swamp Band” [afgekort: “HISB”] is een band uit New Orléans, die opgericht is in 2006. Toen ik een jaar geleden de recensie schreef van het album “Sugar Cane”, moet ik toegeven, dat ik nog niet van de band gehoord had. Aaron Wilkinson (gitarist en één van de zangers van de band) kan je me vertellen: wie zijn de “HISB”?

(Aaron Wilkinson was bereid om na hun optreden in naam van de groep op de vragen te beantwoorden. Ik nam mijn voorbereiding en begon er aan, nadat ik hem vroeg of ik de juiste namen op de foto aan de juiste muzikanten gekoppeld had?)
Ja, de namen kloppen en ik ben onder de indruk van het werk dat jullie er hier insteken. De oprichting, de start van de band moet gekoppeld worden aan de New Orléans orkaan Katrina die in 2005 zwaar te keer ging. Klopt dit verhaal? – Aaron: Ja dat klopt, ik zal je kort het verhaal vertellen. Chris (Mulé) en ik wij zijn het die de band opgestart hebben. We waren toen gitarist en bassist in de band van (Aaron merkt op dat hij ook al hier was tijdens Moulin Blues) Eric Lindell, tijdens zijn San Francisco tour. Als de orkaan toesloeg, waren we in California voor optredens. Toen we hoorden hoe heftig de storm was, wisten we absoluut niet hoe en of we terug konden geraken in New Orléans. Er waren geen telefoonverbindingen met thuis… We zijn toen gestrand in California omdat Lindell daar verbleef. We vonden een onderdak, maar we wisten niet wat we zouden gaan doen. Op een avond waren we beiden in een bar [nvdr: de beruchte en bekende BooM BooM RooM, een blues club waar vele muzikanten op doorreis vaak stranden…] Daar ontmoeten we twee andere Katrina slachtoffers, de bassist Sam Price en de drummer Garland Paul. Na veel bier en omdat we met vier muzikanten samen waren, kwam het idee op om een band te vormen. We waren allen snel gewonnen voor het plan. Op zondagen konden we optreden in de club als de “Honey Island Swamp Band” [nvdr: niet genoemd naar een eiland, maar genoemd naar een swamp – een nat stuk grond - buiten New Orléans]. Wanneer ze een jaar later besluiten om terug naar hun thuis te gaan in New Orléans, besluiten ze ook in New Orléans verder te gaan als band. That’s our story…

Op jullie FaceBook pagina wordt de muziek van de “HISB” omschreven als “Bayou Americana & roots rock”. Ik zelf hoor in jullie sound een mix van country, Southern rock en blues. Wat zijn jullie muzikale invloeden?

Omdat we een contract hadden om iedere zondag in de club te spelen, hadden we aan onze Americana sound een New Orléans draai gegeven en noemden we onze muziek (naast onze naam op de affiche in de club) “Bayou Americana & roots rock”. We spelen in onze show wat R&R, wat reggae, wat funk, wat blues, wat country… we mixen al deze invloeden en stijlen en dat bepaalt de sound. Meestal bepaal je als band niet wat je wil zijn, je speelt eenvoudig wat je graag hoort. Dit heb je zeker als je, zoals wij, allen een verschillende achtergrond hebben. Opvallend muzikant is jullie bassist! Bedoel je Sam (Price) ? Hij heeft energie te veel, is zeer geanimeerd en altijd heel enthousiast. Het is moeilijk om hem op het podium te doen stil staan. Hij jumpt voortdurend over het podium.  

Vandaag treden jullie op in Ospel, in Nederland, In EU. Wat zijn de muzikale verschillen tussen EU en de States? Sommigen gaan nog een stap verder en zeggen dat  “Europe has the ‘brains’ and America has the ‘soul’” Klopt deze bewering?

Ik denk zelf dat de verschillen niet zo groot zijn… ik speelde hier nog niet zo vaak, vandaar… Het is nog maar mijn eerste optreden. Wat me wel al onmiddellijk opvalt, is dat het publiek hier heel intens luistert. Bij ons in de States zijn we bedorven door het grote aanbod en gaat alles er veel losser en rumoeriger aan toe. Vaak zijn ze meer in elkaar geïnteresseerd dan in de muziek en de band.     

“Cane Sugar” is jullie vierde release. Ben je tevreden over het resultaat?

(Knikt) Ik ben persoonlijk heel tevreden. Volgens mij is dit tot nu ons beste album.
Is het album anders ? Ja, ik vind het album meer ‘gepolijst’. Toen we in 2006 als jonge band begonnen wouden we alles meer controleren - zeker als we in de studio waren voor opnamen; we wouden onze sound op een bepaalde manier doen klinken … Dat is nu anders. Voor ons nieuwe album hadden we een producer [nvdr: John Porter] die we vertrouwden…  Hij is de beste die er in New Orléans te vinden is. Hij controleerde alles en was bepalend voor de visie en de sound. De fouten die we vroeger, bij het opnemen van ons eerste album, gemaakt hebben door naar iedere noot te willen luisteren en te willen veranderen, hebben we nu niet meer gemaakt. Zelfs tijdens het mixen zijn we er niet bij geweest en hebben we de producer zijn werk laten doen. Soms moet je de andere vertrouwen en moet je een deel van de controle bij hem leggen. Het resultaat zal er niet om liegen, zal beter zijn.   

Op jullie album laatste album “Cane Sugar” staan er meer dan twintig muzikanten in de line-up. Meerdere muzikanten spelen op speciale instrumenten (viool, banjo, sousafoon, trombone…) wat voor een speciale, unieke sound zorgt. Was dit de invloed van producer John Porter? Zal het mogelijk zijn om deze sfeer ook “live, on stage” (met minder muzikanten, in een andere line-up) te brengen?

Klopt, we waren met velen. We hebben gewerkt met enkele fantastische muzikanten. Ik noem de saxofonist Jimmy Carpenter die al met meerdere bands samengewerkt heeft - Greg Hicks, de trombonespeler van de New Orléans “Bonerama” [brass funk rock] band - trompettist Antonio Gambrell (Aaron vult aan: Antonio en Jimmy spelen bij de “Walter “Wolfman” Washington & The Roadmaster” band) en…
En dan zijn er ook nog al die verschillende instrumenten ?… Ja Kirk Joseph speelde op de sousafoon – hij was [in 1977] een van de medeoprichters van de “Dirty Dozen Brass Band”… en hij heeft op al onze albums al meegespeeld. Hij was er in San Francisco ook al bij toen de band begon. Op het podium zullen we als we “maar” met vier zijn, zeker wat anders klinken - dat moet trouwens de bedoeling zijn. Daar heb je veel meer plezier aan! Detail: in de States zijn er fans die ons overal volgen. Zij krijgen altijd en overal een andere show…Onze set list is altijd verschillend – in feite hebben we er geen!

Hoe zou je het contact met het publiek vanaf het podium omschrijven? Wat geeft jullie (op het podium een kick?

Het belangrijkste van een show is het contact met het publiek! Het is het meest essentiële!
Mijn kick op het podium ? Als ik iets kan spelen, brengen, wat ik nog nooit eerder gedaan heb… Iets totaal nieuw doen, wat niemand kent… En, als men meezingt, want dan weet je dat het een goede song is.

Het onderweg zijn en touren kost veel van jullie tijd. Wie en wanneer schrijft de nieuwe songs?

Ik persoonlijk schrijf mijn songs als ik alleen ben en als ik rij of in het vliegtuig... Mijn hoofd is dan leeg. Chris is anders. Hij zal nooit onderweg schrijven. Hij schrijft als hij thuis is, als we niet moeten optreden. We zijn de twee songwriters, maar we zijn verschillend.   

Wat zijn jullie plannen voor de toekomst?

Onze plannen ? Ik weet het niet… Gewoon verder doen met wat we bezig zijn. Zoals vandaag, naar Ospel komen en in een nieuw land spelen. Vorig waren we in Brazilië en Zuid Amerika, dat was geweldig! Nieuwe plaatsen, dat maakt het verschillend en speciaal…

Laatste vraag: … Over de set list hier in Ospel? … Maar daar hebben we het juist al over gehad!

Normaal hebben we géén set list… maar vandaag, hier in Ospel, zijn we verplicht geweest om een set list voor te leggen, omdat er opnamen gebeurden. Normaal doen we dit niet, omdat onze manier van spelen heel eenvoudig is: Chris, onze gitarist, speelt normaal gemiddeld in drie / vier verschillende gitaar akkoorden – vb. Een open G,  een open E, een open D… en de standaard. Als we in een bepaalde toon zitten, doen we meerdere songs die passen bij de ingezette toon. Zo passen we telkens onze set aan, naargelang van de omstandigheden, naargelang het soort festival waar we spelen. Vanavond is het een blues festival, is het wat traditioneler. Voor ons is dit wat specialer, want wij zijn meer de jam bands gewoon.

Eric Schuurmans

meer foto's